Τα τρία μικρά λυκάκια

της Δήμητρας

Μια  φορά κι έναν  καιρό  ζούσαν  τρία λυκάκια  με την μαμά τους. Το πρώτο ήταν άσπρο, το δεύτερο  μαύρο και το τρίτο ήταν γκρίζο.  Μια μέρα τα φώναξε η μητέρα τους και τους είπε:

- Καλά μου λυκάκια, μεγαλώσατε πια κι έφτασε ο καιρός να χτίσετε δικό σας σπίτι. Να φυλαγόσαστε από τον Ρούνι-Ρούνι  το  ύπουλο κακό γουρούνι.

- Μείνε ήσυχη μανούλα, θα έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα, υποσχεθήκαν τα λυκάκι, και πήραν το δρομί  δρομάκι.

 Εκεί που παγαίνανε, ανταμώσανε με ένα καγκουρό  που έσπρωχνε ένα καρότσι  γεμάτο κόκκινα και γκρίζα  τούβλα.

- Να ζήσεις, καλό μας καγκουρό, του είπανε, μας δίνεις λίγα  τούβλα να χτίσουμε σπιτάκι;

- Μετά χαράς! αποκρίθηκε το καγκουρό, που το λέγανε Ζιπ-Ζιπ  ζορό. Και τους χάρισε όσα τούβλα θέλανε . Τα λυκάκια στρωθήκαν στη δουλειά  και χτίσανε ένα τούβλινο σπιτάκι. Την άλλη μέρα,  εκεί που παίζανε στον κήπο,  τι να δούνε Τον Ρούνι-Ρούνι  το ύπουλο, κακό γουρούνι!  Αμέσως  τρέξανε  και κλειστήκανε στο σπιτάκι τους .Ο Ρούνο-Ρούνι  το ύπουλο κακό γουρούνι  χτύπησε την πόρτα και είπε;

-Λυκάκια μου μικρά, λυκάκια φοβισμένα ανοίξτε μου την πόρτα ,ανοίξτε μου και μένα

-Δεν τρελαθήκαμε! Απαντήσανε τα λυκάκια.

-Αν δεν ανοίξετε αμέσως τώρα, θα φυσήξω με θυμό και φόρα! Με θυμό και φόρα θα φυσήξω, το σπιτάκι θα το ρίξω.

-Και δεν πα να φυσήξεις, είπανε τα λυκάκια .Φύσα, Φύσα, Φύσα! Φύσα με θυμό και λύσσα! Φύσα σαν το φυσερό, το σπιτάκι το γερό!

 Και πράγματι, ο Ρούνι-Ρούνι, το ύπουλο, κακό γουρούνι, φύσηξε.  Άγρια σαν ανεμοθύελλα, ορμητικά σαν δέκα τυφώνες φύσηξε. Κάπως έτσι δηλαδή: Φουουουουουουου! Φουουουουουου! Φύσηξε, φύσηξε, αλλά  τίποτα! Το σπιτάκι ούτε που κουνήθηκε. Τι να κάνει ο Ρούνι-Ρούνι, το ύπουλο, κακό γουρούνι, έφυγε με κατεβασμένα μούτρα.  Σε λίγο όμως ξαναγύρισε. Αυτή τη φορά κρατούσε ένα σφυρί, ένα   πελώριο σφυρί.

Μια και δυο γκρέμισε το σπίτι και πήρε στο κυνήγι τα λακάκια.Tα λυκάκια κρυφτήκανε πίσω από ένα πηγάδι φοβισμένα, με μουσούδια σκονισμένα.

-Τί κάνουμε ;είπε το μαύρο  λυκάκι.

-Έλα ντε ;λέει το γκρίζο.

Ευτυχώς εκείνη την ώρα περνούσε ένα φλαμίνγκο που έσπρωχνε  ένα καρότσι με λουλούδια.

Το φλαμίνγκο το λέγανε Φίνκγο -Μίνγκο.

-Να ζήσεις καλό μας φλαμίνγκο ;λέει το άσπρο λυκάκι.

-Μας δίνεις λίγα λουλούδια; είπε το μαύρο  λυκάκι.

-Μετά χαράς; λέει το φλαμίνγκο. Και τους έδωσε όσα λουλούδια θέλανε κι ακόμα παραπάνω. Δεν ήταν βέβαια  τόσο γερό  το σπιτάκι τους αλλά ήταν πολύ όμορφο.

Όταν ο Ρούνι-Ρούνι, το ύπουλο, κακό γουρούνι, πήγε στο λουλουδένιο σπιτάκι και μύρισε  τα λουλούδια η καρδιά  του ένιωσε  σαν να είναι ελεύθερη.

Κι έτσι ο Ρούνι- Ρούνι  αντί για ύπουλο  έγινε καλό γουρούνι.

Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.